Puf amca!
Bir sohbete…
Bir kızla bir erkek sohbet etmektedirler… Daha doğrusu dışarıdan bakınca bir monolog gerçekleşmektedir yalnız iki taraf da dialog sanıyordur…
Kız anlatır… Anlatır… Anlatır… Sonra der ki:
-Ay ben çok mu konuştum.
Erkek nazik.
-Yok lütfen devam et.
Kız konuşur… Konuşur… Konuşur… Sonra der ki:
-Ay hep ben mi konuşuyorum.
-Yoo, ben memnunum. Devam et.
Kız devam eder… Devam eder… Devam eder…
-Ya ben aslında geveze değilimdir. Normalde bu kadar konuşmam.
-Yoo, kadın gevezedir. Bunu reddetmemiz saçma. Bunu olduğu gibi kabul etmeliyiz.
-Ama, ama ben geveze değilim ki… Olmadığım bi şey olmak istemiyorum…
-Yoo, geveze olsan ne olacak ki.
-Ama, ama değilim ki… Kız kızar. Sinirlenir. Ben geveze değilim der kendi kendine sinirli bir şekilde.
İşte tam burada birisi çıkmalı beyazlar içinde. “Puf!” diye belirmeli ve demeli ki: “Kızım, gevezelik yapanlara geveze denir. Yapmayanlara da denmez… Sen bi bak bakalım neymişin.”
Aslında bu “Puf” amca Hızır as. gibi sürekli faaliyet halinde olmalı yeryüzünde ve gevezelik yapan kadınları geveze olmadıkları gibi bir yanılgıya kapılmak üzereyken durdurmalı. Böylece kadınlar geveze olduklarını bilmeli ve kimileri de bunu değiştirdikçe dünya biraz daha kafasını dinlemeli…
“Puf” Amca… Seni çağırıyoruz… Tüm kalbimizle…
*******************************************
Bir grup kız bir alış-veriş caddesinde yürümektedir. Biri der ki
- Parlak pantolon da istiyorum.
Diğeri der ki
– Müzeyyen de öyle dedi. Sonra evlendi.
Kadınların vaktinin gelişi ne de güzel belli ediyor kendini.