Mahalledeki çocukların evimin yanındaki parkta futbol oynadıklarını gördüm ve maçı seyretmeye başladım. Yanımdaki çocuğa skoru sordum. Gülümseyerek cevap verdi:

- 4-0 mağlubuz.

- Gerçekten mi? Pek moralin bozulmuş gibi görünmüyorsun da.

- Niye bozulsun moralim? Maç başlayalı daha beş dakika oldu...  (Jack Canfield)

     ABD'nin suç şehri Chicago'da bir gün içinde meydana gelen asayiş olaylarında 6 kişi öldü, 28 kişi yaralandı. Yaralılar arasında ailesiyle Bağımsızlık Günü'nü kutlarken vurulan 5 ve 7 yaşlarındaki iki çocuk da bulunuyor. Son yıllarda suç oranının iyice arttığı şehirde geçtiğimiz ay sadece bir haftasonu 46 kişi silahla vuruldu.

     Polis raporlarına göre şehirde yaşanan olaylar daha çok siyahiler ve Hispaniklerin yaşadığı bölgelerde meydana geliyor. Olaylara karışanlar 25 yaş ve altındaki gençler. Illinois Valisi Pat Quinn, Chicago'da yaşanan olaylardan dolayı insanların rahat bir şekilde silah almasını sağlayan yasayı sert bir şekilde eleştirdi ve gençlere yönelik bazı çalışmalar yapılmasını önerdi. Quinn, Türkiye'deki Anadolu Gençlik Derneği gibi gençlerin ahlâk eğitimi için çalışmalar yapan dernekler, vakıflar kurulmaması halinde ABD'yi daha karanlık günlerin beklediğini belirtti.

Cahillik üç türlüdür: Hiç bir şey bilmemek, gerekeni bilmemek ve bir sürü gereksiz şey bilmek. (Douglas)

1. Gün: Bugün evde bir acayiplik var. Herkes kahvaltıdan önce sessizce işine, okuluna gidiyor... Önce diyet yaptıklarını sanmıştım. Akşama doğru hepsi sessizleşiyor. Sofrayı hazırlayıp ezanı bekliyorlar. Başka zaman, susmak bilmeyen ablamın bu hâli içten içe güldürüyor beni. Niye böyle yapıyorlar? Ablama sordum; “Büyüyünce anlarsın.” dedi. Anneme sordum; “Ramazan” dedi. Babama sordum: ”Oruç” dedi.

5. Gün: Bu Ramazan ve Oruç isimli iki kişi, bizimkilere yeme içme yasağı koymuş demek. Bir gece, karışık sesler duydum. Babama hırsızı haber vermeye koştum, yatağında yok! Çâresiz, huysuz ablamın odasına koştum. O da yok! Aldım elime paspasın sapını, aniden açtım mutfak kapısını. Bizimkiler yemek yiyorlar! Vay uyanıklar vay!.. Gündüz Oruç ile Ramazan’dan korkup gece yiyorlar.

10. Gün: Önceleri, Oruç ile Ramazan’ı bulup şikâyet etmeyi düşündüm. Baktım, babam ile annem de artık tartışmıyorlar. Belli ki Oruç ve Ramazan, iyi kalpli iki iyi amca.

Her gün bize beyaz başörtülü teyze-ler geliyor. Oturup birlikte Kur’ân oku-yorlar. Eskisi gibi mobilyadan, gelinden, kaynanadan, konuşmuyorlar. Üstelik, ellerini açıp herkese duâ ediyorlar.

15. Gün: Her şey aynen devam ediyor. Televizyonlar bile uslu uslu konuşuyor. Hepsi akşam ezan vaktini haber veriyor. Geçen gün Ayşe teyzem annemle konuşuyorlardı. “Şöyle şöyle yaparsam Oruç bozulur mu? Yok böyle olursa Oruç kaçar mı?” Demek ki Oruç, çok duygulu birisi. İnsanlar kötü bir şey yapınca bozulu-yor. Kötülüğü gördüğü yerden kaçı-yor. Artık iyice merak ediyorum...

20. Gün: Bugünlerde herkes Kadir gecesinden bahsediyor. Şimdiye kadar gecesi olan bir adam göremedim. Bu Kadir de kim?..

İftarları ben de çok sevdim. Akşam yemek yemeye İftar diyorlar. Gece yemek yemenin adı da Sahur’muş.

25. Gün: Abim uzakta okuyor. “Abim ne zaman gelir?” diye anneme sordum. “Bayram gelsin, o da gelecek.” diyor. Oruç, Ramazan, gecesiyle gelen Kadir’den sonra şimdi de Bayram!.. Bari onu da alsın gelsin tanışalım.

28. Gün: Geçen yıl Kurban kestiğimiz zaman; “Arife geliyor, daha temizliği bitirmedik.” diyordu annem. Demek ki Arife teyze çok titiz. O zaman, bir Bayram diyorlardı, bir Arife. Temizlik yapılıyor. Yemekler hazırlanıyordu. Ben de o zaman anneme; “Bayram ne zaman gelecek?” demiştim de; “Ari-fe’den sonra” demişti. Ben de; “Neden beraber gelmiyorlar da, ayrı geliyorlar. Demek ki bunlar evli değil.” diye düşünmüştüm. Kafam karıştı. Bayram yine yalnız geliyor.

Bayram Günü: Abim gece gelmiş. Sevinçten haykırdım. Bütün olanı biteni ona bir güzel anlattım. Kimseye anlatmayacak, konuştuklarımızı kısaltarak yazmak için izin istedi. Ben de verdim. İşte, Ramazan Günlüğü de böyle ortaya çıktı...

Not: www.turktakvim.com sitesinden alıntıladığımız yazının yazarı belirtilmemiş. Biz de böyle yayınladık.